چتر...

امشب آسمان هم به حال من آشفته گریست...

آنگاه که در کوچه پس کوچه های خاطراتم قدم نهادم...

چتر را می خواهم برای چه وقتی زیر باران دستان گرمت را ندارم؟...

اما نه...

بگذار چتر را حافظ قدمگاهت کنم،نمی خواهم باران رد پایت را به زوال بکشد...

آنگاه که به قعر ناکجا آباد سفر کردی...

 

نرگس هواخواه

در آرزوی بزرگ شدن

کودکی ام را که به یاد می آورم،مدام در آرزوی بزرگ شدن بودم.

اما حال نمی توانم عقربه های ساعت را به عقب باز گردانم ،تا کمی از حال و هوای کودکی را خریدار شوم.

چه سرنوشتیست که آدم بزرگ ها را علاقه مند به دوران کودکی می کند؟

به راستی فلسفه اش چیست؟

 

نرگس هواخواه